FRANZ KAFKA'NIN AFORİZMALARI VE ÇİZİMLERİ

 Bir dayanak olmaktan çıkınca özgürleşir ruh ancak.

Bu dünya için kendini paralaman gülünç.

Belirli bir noktadan sonra dönüş yoktur. Bu noktaya erişmek gerekir.

   

 İnsanlarla iç içe olmak, insanı kendini gözlemlemeye teşvik eder.

Sanatımız gerçeğin ortaya koyduğu bir göz kamaşasıdır: Geri çekilen ucube maskeye vuran ışıktır gerçek, başka bir şey değil.

İki olanak: kendini sonsuz küçültmek ya da sonsuz küçük olmak. Birincisi son yani eylemsizliktir; ikinci başlangıç, yani eylemdir.

Söz yanılgısından kaçınmaya dair: Etkin biçimde yok edilecek olanın, önce çok sıkı bir biçimde tutulmuş olması gerekir; ufalanıp dökülen ufalanıp dökülür ama yok edilemez.

Yaşamın daha başlangıcında iki ödev: giderek çevreni daraltmak ve kendini bu çevre dışında bir yere gizleyip gizlemediğini sürekli denetlemek.

Şu duygu: ” Burada demirlemeyeceğim” ve anında kabarıp coşan ve insanı sarmalayan dalgaları hissediş.

Ani bir değişim. Tetikte, ürkek ümitli dolanıyor cevap sorunun çevresinde, bakışlarını ümitsizce sorunun yanına yaklaşılmaz yüzünde gezdiriyor, en anlamsız, yani yanıttan olabildiğince uzağa düşen yollarda onu izliyor.